Sooreh المعارج
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَأَلَ سَآئِلُۢ بِعَذَابٖ وَاقِعٖ
1به نام خداى رحمان و رحيم.؛ سائلى از كفار درخواست عذابى كرد كه لا محاله واقع مىشد.
لِّلۡكَٰفِرِينَ لَيۡسَ لَهُۥ دَافِعٞ
2و كافران دافعى براى آن نداشتند.
مِّنَ ٱللَّهِ ذِي ٱلۡمَعَارِجِ
3عذابى از ناحيه خدايى كه در درگاهش براى فرشتگان درجاتى دارد.
تَعۡرُجُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَ ٱلرُّوحُ إِلَيۡهِ فِي يَوۡمٖ كَانَ مِقۡدَارُهُۥ خَمۡسِينَ أَلۡفَ سَنَةٖ
4ملائكه و روح در روزى كه مقدار آن پنجاه هزار سال است (يعنى در روز قيامت) به سوى او عروج مىكنند.
فَٱصۡبِرۡ صَبۡرٗا جَمِيلًا
5پس تو كه مورد چنين درخواستى از آنان قرار گرفتهاى به خوبى صبر كن.
إِنَّهُمۡ يَرَوۡنَهُۥ بَعِيدٗا
6كفار آن روز را دور مىپندارند.
وَ نَرَىٰهُ قَرِيبٗا
7ولى ما نزديكش مىبينيم.
يَوۡمَ تَكُونُ ٱلسَّمَآءُ كَٱلۡمُهۡلِ
8روزى است كه آسمان چون مس ذوب شده مىشود.
وَ تَكُونُ ٱلۡجِبَالُ كَٱلۡعِهۡنِ
9و كوهها چون پشم حلاجى شده مىگردند.
وَ لَا يَسَۡٔلُ حَمِيمٌ حَمِيمٗا
10و هيچ حامى و دوستى سراغ دوستش را نمىگيرد.
يُبَصَّرُونَهُمۡ يَوَدُّ ٱلۡمُجۡرِمُ لَوۡ يَفۡتَدِي مِنۡ عَذَابِ يَوۡمِئِذِۢ بِبَنِيهِ
11با اينكه دوستان را به دوستان نشان مىدهند، مجرم آرزو مىكند اى كاش مىشد فرزندان را در برابر عذاب آن روز فدا كرد.
وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ أَخِيهِ
12و دوستان و برادر را.
وَ فَصِيلَتِهِ ٱلَّتِي تُٔۡوِيهِ
13و خويشاوندانى كه او را از خود مىدانستند.
وَ مَن فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ يُنجِيهِ
14و بلكه همه مردم روى زمين را تا خودش از عذاب نجات پيدا كند.
كَلَّآ إِنَّهَا لَظَىٰ
15اما هيهات چه آرزوى خامى كه آتش دوزخ شعلهور است.
نَزَّاعَةٗ لِّلشَّوَىٰ
16و در هم شكننده اعضاى بدن است.
تَدۡعُواْ مَنۡ أَدۡبَرَ وَ تَوَلَّىٰ
17او هر روگردان از حق و مستكبرى را به سوى خود مىخواند.
وَ جَمَعَ فَأَوۡعَىٰٓ
18و همه آنهايى را كه اموال را جمع و ذخيره كردند در خود جاى مىدهد.
إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ خُلِقَ هَلُوعًا
19آرى انسان به منظور رسيدنش به كمال حريص خلق شده.
إِذَا مَسَّهُ ٱلشَّرُّ جَزُوعٗا
20و نيز اينطور خلق شده كه در برابر شر به جزع در مىآيد.
وَ إِذَا مَسَّهُ ٱلۡخَيۡرُ مَنُوعًا
21و از رساندن خير به ديگران دريغ مىنمايد.
إِلَّا ٱلۡمُصَلِّينَ
22مگر نمازگزاران.
ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ دَآئِمُونَ
23كه بر اين كار خود مداومت دارند.
وَ ٱلَّذِينَ فِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ مَّعۡلُومٞ
24(و حرص خود را در راه بندگى خدا به كار مىبرند) و كسانى كه در اموالشان حقى معلوم است.
لِّلسَّآئِلِ وَ ٱلۡمَحۡرُومِ
25براى سائل و محروم.
وَ ٱلَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ
26و كسانى روز جزا را همواره تصديق مىكنند.
وَ ٱلَّذِينَ هُم مِّنۡ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشۡفِقُونَ
27و كسانى كه از عذاب پروردگارشان نگران هستند.
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمۡ غَيۡرُ مَأۡمُونٖ
28چون هيچ كس از عذاب پروردگارش ايمن نيست.
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِفُرُوجِهِمۡ حَٰفِظُونَ
29و كسانى كه شهوت خود را حفظ مىكنند.
إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ
30مگر در مورد همسران و كنيزان خود كه به خاطر به كار بردن نيروى شهوت در آن موارد ملامت نمىشوند.
فَمَنِ ٱبۡتَغَىٰ وَرَآءَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡعَادُونَ
31پس اگر كسى براى اطفاى شهوت به دنبال غير آنچه ياد شد باشد چنين كسانى تجاوزگرند.
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِأَمَٰنَٰتِهِمۡ وَ عَهۡدِهِمۡ رَٰعُونَ
32و كسانى كه امانتها و پيمان خود را محترم مىشمارند.
وَ ٱلَّذِينَ هُم بِشَهَٰدَٰتِهِمۡ قَآئِمُونَ
33و كسانى كه پاى شهادتهاى خود مىايستند.
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ يُحَافِظُونَ
34و كسانى كه بر نماز خود محافظت دارند.
أُوْلَٰٓئِكَ فِي جَنَّٰتٖ مُّكۡرَمُونَ
35چنين كسانند كه در باغهاى بهشت مورد احترامند.
فَمَالِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قِبَلَكَ مُهۡطِعِينَ
36(با اينكه خداى تعالى مقدر فرمود كه كفار را با بهشت خود گرامى ندارد) اين كفار را كه در پيرامون تواند چه مىشود كه چشم از تو بر نمىدارند.
عَنِ ٱلۡيَمِينِ وَ عَنِ ٱلشِّمَالِ عِزِينَ
37(و در عين اينكه با همند) از چپ و راستت متفرق مىشوند.
أَيَطۡمَعُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُدۡخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٖ
38آيا هر يك از آنها طمع آن دارند كه تقدير الهى را بر هم زده داخل بهشت نعيم شوند؟.
كَلَّآ إِنَّا خَلَقۡنَٰهُم مِّمَّا يَعۡلَمُونَ
39نه، حاشا كه كوچكتر از اينند و خود مىدانند كه ما از چه چيز خلقشان كردهايم.
فَلَآ أُقۡسِمُ بِرَبِّ ٱلۡمَشَٰرِقِ وَ ٱلۡمَغَٰرِبِ إِنَّا لَقَٰدِرُونَ
40پس (گو اينكه قسم لازم ندارد ولى) به پروردگار همه مشرقها و مغربها سوگند كه ما قادريم.
عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ خَيۡرٗا مِّنۡهُمۡ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ
41بر اينكه اينان را منقرض نموده خلقى بهتر از ايشان بيافرينيم و كسى نيست كه با اراده خود اراده ما را از كار بيندازد.
فَذَرۡهُمۡ يَخُوضُواْ وَ يَلۡعَبُواْ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ
42بنا بر اين تو هم اى پيامبر رهاشان كن در لجن فرو روند و سرگرم بازى باشند تا ناگهان و تهى دست به روزى برخورند كه وعدهاش را از پيش به ايشان داده بودند.
يَوۡمَ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ سِرَاعٗا كَأَنَّهُمۡ إِلَىٰ نُصُبٖ يُوفِضُونَ
43روزى كه به سرعت از قبرها در آيند و همه به سوى يك نقطه به سرعت به راه افتند گويى در آنجا به سوى علامتى روان مىشوند.
خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلَّذِي كَانُواْ يُوعَدُونَ
44اما در حالتى كه چشمهايشان از شدت شرمندگى به پايين افتاده ذلت از سراپايشان مىبارد و به ايشان گفته مىشود اين است همان روزى كه وعدهاش را مىدادند.